κεραύνιος

-α, -ο (ΑΜ κεραύνιος, -ία -ον, Α καί -ος, -ον)

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον κεραυνό ή αυτός που προκαλείται από τον κεραυνό («βροντῇ καὶ κεραυνίᾳ φλογί», Αισχύλ.)

αρχ.

1. αυτός που χτυπήθηκε από κεραυνό, κεραυνόπληκτος

2. κεραύνειος*

3. το αρσ. ως ουσ. ὁ κεραύνιος

είδος επιδέσμου

2. το θηλ. ως ουσ. ἡ κεραυνία

το φυτό αείζωον το μικρόν

3. το ουδ. ως ουσ. το κεραύνιον

α) το φυτό ύδνον το θερινόν

β) σημείο το οποίο χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι κριτικοί για δήλωση φθαρμένων χωρίων συγγραφέων

γ) στον πληθ. τὰ κεραύνια

i) κορυφές που πλήττονται από τον κεραυνό

ii) ως τοπωνύμιο πολλών βουνών («τὰ Κεραύνια δ' ὁμοίως ὄρη κλείει πρὸς αὐτὸν τὸ στόμα τοῡ Ἰονίου κόλπου», Στράβ.)

4. φρ. «κεραυνία λίθος» — το ηλιοτρόπιο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κεραυνός. Η ονομ. τού φυτού οφείλεται στο ότι οι αρχαίοι πίστευαν είτε ότι προστάτευε από τον κεραυνό είτε ότι φύτρωνε στο σημείο πτώσεως ενός κεραυνού].